Dartelen over de Mont-Rond
Hoe op het letterlijke hoogtepunt in de Jura een scheefgetrokken strompelaar veranderde in een dartel veulen. Zelfs in een vakantie vol spanningen gebeuren soms mooie dingen.
We zijn er eerder deze week al in de buurt geweest, dus weten we wat ons vandaag te wachten staat. Een slingerende rit door lieflijke alpenweides, afgewisseld door een afdaling met flink wat haarspeldbochten, direct opgevolgd door een stoere bergpas omhoog naar de toppen van de bergrug die Frankrijk van Zwitserland scheidt. Maar op de laatste dag van de vakantie gaan we nog net wat hoger en als alles meezit, gaan we het Meer van Genève zien, met aan de overkant de besneeuwde Mont Blanc.
Wanneer we uit de skilift stappen, snappen onze ogen de verhoudingen van het landschap onder ons niet goed. We weten dat we naar het Meer van Genève kijken, maar het is te klein. En de gelijknamige stad ligt toch aan het meer? Waar is dan de hoogbouw van deze toch best belangrijke stad? En wat ligt die boot met dat enorme zeil daar stil in het meer te doen? Hoezeer we ons vergissen in het perspectief blijkt als we doorkrijgen dat het zeil de ruim honderd meter hoge, iconische fontein van Genève is. Wow…
Het doel van vandaag is een lekkere wandeling over de bergkam naar de Mont-Rond of verder als we genoeg tijd hebben. Wat we vooraf een beetje vreesden, blijkt al snel waar: de route is vergeven van het gruis en hier en daar best steil. Precies wat Lidia deze vakantie niet kan gebruiken met haar frozen shoulder. Iedere onverwachte beweging kan tot helse pijnen leiden. Ze besluit terug te keren naar de stoeltjeslift. Ik begeleid haar op de weg terug, terwijl de mannen verder lopen. Die haal ik straks wel weer in.
Weer in omgekeerde richting zijn de mannen in geen velden of wegen, of eigenlijk meer alpenweides of bergpaden, te bekennen. Het wandelen wordt onbewust bijna snelwandelen en dat gaat langzaam maar zeker over in hardlopen. De rug is na anderhalve (!) week eindelijk weer oké, het gemoed stijgt nog hoger dan de bergtoppen hier in de buurt, natuurlijk blijf ik hardlopen! Met kleine maar trefzekere pasjes dartel ik richting de mannen. Ze blijken al een poos op de top van de Mont-Rond op me te wachten. Totaal niet verbaasd dat ik hardlopend aankom. Ja, alles is vandaag weer als vanouds, mooier kan het niet!
PS: En hoe zat het nu met de Mont Blanc? Die staat dus op de foto bovenaan. Een zoekplaatje, maar achter de witte tekst manifesteert zich honderd procent zeker weten de witte berg die we hoopten te zien.
