De Kremlinfluisteraar
Giuliano da Empoli jaagt met zijn makkelijke schrijfstijl de lezer met hoge snelheid door ‘De Kremlinfluisteraar’. Geïnspireerd door echte personen en gebeurtenissen in Rusland. En toch raakt het boek mij niet echt.
De auteur Da Empoli is politiek adviseur, directeur van de Italiaanse denktank Volta en doceert internationale betrekkingen aan het gerenommeerde Sciences Po in Parijs. Hij interviewde Vladislav Soerkov, beter bekend als ‘Poetins Raspoetin’, uitvoerig voor een boek over propaganda. Da Empoli is dus goed ingevoerd in de gang van zaken rondom ‘Tsaar Poetin’. Wanneer je in die hoedanigheid besluit een boek te schrijven met als inspiratiebron Soerkov, mogen we verwachten dat het verhaal zo reëel mogelijk zal zijn.
Da Empoli voert in ‘De Kremlinfluisteraar’ de persoon van Vadim Baronov op, onder Russen ook bekend als ‘De kremlinfluisteraar’. De auteur ontmoet deze spindoctor op wat gekunstelde wijze. Baronov is van de aardbodem verdwenen en lijkt dat prima te vinden. Waarom neemt hij dan zo ogenschijnlijk gemakkelijk contact op met een onbekende om alle ins en outs van het Kremlin met hem te delen? Het verhaal ontvouwt zich daarna verder uit de mond van Baronov. Bekende namen komen langs, herkenbare gebeurtenissen en uiteraard speelt Poetin ook een grote rol in de belevenissen van Baronov, zei het dat hij steevast ‘De Tsaar’ genoemd wordt.
Het verhaal leest lekker weg en het wordt nergens onwaarschijnlijk. Ja, zo zou het inderdaad gegaan kunnen zijn. En toch raakt het boek me niet echt, helemaal niet eigenlijk. Het ietwat opgezwollen betoog van Baronov over de verpletterende rol van social media op ons allen en de pathetische scène met ‘De Kremlinfluisteraar’ als liefhebbende vader van een jonge dochter aan het eind van het boek zijn het probleem niet. Dat kan voor anderen best wel goed werken. Voor mij is het probleem met dit boek dat het veel te dicht op de waarheid zit. Ik las een makkelijk geschreven, realistisch verhaal, maar kreeg het gevoel de vele artikelen en beschouwingen over Rusland in kranten en magazines te lezen. Het voelde voor mij helaas als al te bekende kost, en dat is jammer van zo’n vlot geschreven verhaal.
