Geitenpaadjes boven Orgeix
Dat koeien in de bergen van koeienbellen worden voorzien, is logisch. Dat die bellen ook om de nekken van paarden worden gehangen, wist ik ook al. In de Pyreneeën ontdekte ik dat ze ook voor geiten worden gebruikt.
Zaterdagochtend, het begin van de laatste hele dag in de Pyreneeën. De ochtendkou van de eerste week heeft plaatsgemaakt voor een prettige temperatuur om op te staan. Nu al, het zal vandaag wel weer onaangenaam warm worden. Lidia en de mannen slapen nog. Ook zij hebben genoten van de vakantie, maar zijn er inmiddels ook wel een beetje klaar mee. Ik voel met ze mee, maar wil toch ook de laatste dag iets beleven. Het plan is de avond ervoor op de kaart bedacht: hardlopend oostelijk van de Oriège naar Ax-les-Thermes en weer terug langs de overkant van de rivier. Een eenvoudig plan, dat al in begin zou kunnen mislukken omdat op de kaart iets buiten Orgeix een hek het vervolg de bergen in blokkeert. Ik besluit het erop te wagen.
Bij Orgeix sla ik ter hoogte van de oude brug over de Oriège rechtsaf het dorpje in. Het gaat direct pittig omhoog, goed onderhouden asfalt slingert langs grote, ongetwijfeld dure huizen met mooi uitzicht. Ook in de Pyreneeën weten de mensen met een dikke portemonnee de mooiste plekjes te bemachtigen, bedenkt de activist in de hardloper. Iets na de laatste woning gaat het asfalt abrupt over in een bosweg die het midden houdt tussen een kasseienstrook en een met gras overwoekerd zandpad. Honderden meters verder weet ik nog steeds niet hoe ik dit pad moet noemen, wel dat het vervelend lopen is en nog best pittig omhoogloopt. Na twee weken wandelen en hardlopen in de bergen zijn de spieren blijkbaar nog steeds niet gewend aan de steile hellingen hier.
Ter hoogte van de ‘Ferme du Crabé’ zie ik het hek van de kaart. Het staat open, een onweerstaanbare uitnodiging om verder de bergen in te gaan. Het plan gaat lukken! Zowel het vage bospad als ik lopen verder omhoog. In de verte klinkt het geluid van bellen. Ik verwacht koeien of heel misschien paarden tegen te komen, maar een halve kilometer verder blijken het geiten te zijn. Aha, die krijgen hier blijkbaar ook bellen om de nek gehangen. Ze zijn gelukkig wel een heel stuk kleiner dan de exemplaren waar koeien en paarden mee worden uitgerust in de bergen. Ik ben blij voor de lieve beestjes, die mij volledig op hun gemak laten passeren. Vijf minuten later eindigt het bospad in een klein weiland, bezaaid met grote, met gras en mos begroeide rotsblokken. Via een wandelaarstrapje over een hek bereik ik een echt geitenpaadje, dat me slingerend over voor mij nieuw terrein naar Ax-les-Thermes zal brengen. Tevreden zet ik mezelf weer in beweging.