Gezandstraald aan zee

Op de valreep van het weekend regende het al waarschuwingen over de harde wind. We hoorden het aan en pikten Tamas op van zijn stage, vertelden de navigatie dat we naar de Rotterdamse Hoek wilden en genoten van de storm. 

Twee dagen later volgt de overtreffende trap. Het is de laatste dag van het weekend en de boodschap in de nieuwsmedia online en op tv is duidelijk. Het waait in het hele land hard vandaag, maar aan de kust stormt het serieus hard. Wie daar niet hoeft te zijn, moet er maar niet heen reizen. Maar wij hebben toch echt iets te zoeken aan de kust. Niet aangespoelde fossielen maar sensatie is wat we hopen te vinden deze keer. Het moet ons maar vergeven zijn.

Op de parkeerplaats aan de voet van de duinen die ons van de Zandmotor scheiden, lijkt de storm mee te vallen. Op de top van het zandpad naar het strand laat de wind zich al serieus voelen en op zeeniveau stormt het zo hard dat we er om moeten lachen. Wow, wat mooi is dit, hier zijn we voor gekomen! Door stormkracht aangedreven zandstralen schieten kronkelend onder ons door op weg naar de Zandmotor.

De wind duwt onderweg steeds nadrukkelijker in onze ruggen. De terugweg gaat zwaar worden, dat is zeker. Toch keert niemand om, we willen het bijna onwerkelijke sfeertje langer vasthouden. Wat is er eigenlijk zo vreemd aan het strand vandaag? De storm ja, maar misschien vooral het feit dat er het strand vrijwel leeg is. Hier en daar worstelt een silhouet over de zandwoestijn. Genieters, net als wij.

Als het kouder wordt, volgt de onvermijdelijke terugweg. Met de capuchon strak over het hoofd getrokken, verzegeld door een vastberaden hand, en met een genietende grijns op het gezicht, slenteren we de bijna verticale zandregen tegemoet. Een uur lang zien we de contouren van de doorgang naar de parkeerplaats dichterbij komen. Een dagje uitwaaien lijkt meer op een sessie gezandstraald worden. Zo voelt windkracht negen aan zee dus.