Holle verleiding omhoog

Hoe een zorgvuldig gepland hardlooprondje binnen vijfhonderd meter in het honderd liep bij de aanblik van een steile holle weg. Het pad omhoog naar het Plateau van Margraten bleek totaal onweerstaanbaar.

Temperaturen net boven het vriespunt, lijf en spieren die nog geen halfuur geleden zijn ontwaakt en hoogteverschillen die veel nadrukkelijker aanwezig zijn dan thuis, zie hier de redenen om het hardlooprondje kalm te beginnen. De kaart laat zien dat er misschien een geleidelijke weg omhoog is naar het Plateau van Margraten. Het is meer een idee dan een vastomlijnd plan en na Hoogcruts wordt het rap vager. Het maakt niet zo veel uit, de kaart geeft hier en daar plukjes bos aan en daar richt ik me straks wel op. Dat komt ongetwijfeld goed, spreek ik mezelf moed in.

Net als gisteren start het rondje door de tuin van het gastverblijf, alleen volg ik vandaag de Gulp een heel klein stukje in zuidelijke richting. Door een smalle toerisendoorgang langs haag en schutting bereik ik de weg naar Slenaken, of Sjlennich zoals de mensen het dorpje hier noemen. Enkele ferme passen later ben ik weer op onverharde grond en tien meter verder zie ik links het geplande wandelpad naar Hoogcruts lopen. Recht voor me ligt een steile holle weg. De bomen aan weerszijden komen niet uit de bodem van het pad, maar starten ergens halverwege de parabool hun weg omhoog. Ze benadrukken het hol zijn van de weg. Grappig eigenlijk: woorden zijn betekenisloos als ze hol zijn, maar een weg wordt er mooier van.

Het plan van tien minuten geleden is inmiddels verdampt. De verleiding van de holle weg omhoog is te groot. Na een paar honderd meter hardlopen bevestigen de benen wat de ogen al hadden waargenomen, maar in een foto totaal verloren gaat: dit is een steil pad. Een mooi uitzichtpunt is het smoesje om kort uit te blazen. Een paar minuten later ben ik op het plateau. De weilanden en de zandpaden die daar doorheen lopen, golven heel bescheiden. In de verte zijn de bossen te zien die ik een uur geleden virtueel in mijn geplande route had opgenomen. Ze blijken lastig bereikbaar vanaf deze plek. Via grind- en zandpaden en een heel klein beetje bos daal ik af naar Waterop, waar ik via een lange klim weer in het Grote Bos terechtkom. Nog maar een paar kilometer te gaan voor de douche, verse koffie, ontbijt met mijn lief en de mannen, plus een zaterdag die nog grotendeels voor ons ligt.