The old ways - Robert Macfarlane
In ‘The old ways’ creëert Robert Macfarlane een meeslepend mozaïek van persoonlijke ervaringen met het volgen van oude paden en zeewegen, hun ontstaan en de betekenis van wandelen en reizen voor mensen die hem voorgingen.
Op een mooie nazomeravond besluit ik eens niet de hardloopschoenen aan te trekken, maar de stadsfiets uit de schuur te halen. Wat volgt is een ontspannen rondje door het Reestdal. In de fietstas ligt een exemplaar van ‘The old ways’ van Robert Macfarlane, dat nodig terug moet naar de persoon die het me een jaar geleden uitleende.
De gedachten gaan terug naar die bewuste ochtend. Als ik die dag op de digitale kaart zie waar ik onze mannen moet ophalen na een examenfeestje, ben ik blij verrast. Het huis blijkt aan het eind van een onverhard pad te liggen, en is waarschijnlijk een boerderij. Mijn fantasie slaat op hol, maar als ik aan het begin van het pad sta, blijkt dat helemaal niet nodig te zijn. Je staat bij wijze van spreken met de rug tegen een nieuwbouwwijk van De Wijk, maar wie de blik naar de boerderij richt, beleeft deze locatie totaal anders. Toch wat aangedreven door fantasie zien mijn ogen een Arcadisch landschap.
De ouders van hun klasgenoot blijken beiden vertalers te zijn. We drinken koffie en kletsen ontspannen over het vak van vertalen, professioneel schrijven, wandelen en hardlopen. De vader vraagt me na een tijdje of ik Robert Macfarlane ken. De naam zegt me wel iets, maar als ik ‘The old ways’ in handen heb, blijken deze associaties op drijfzand te hebben gerust. De teksten op de kaft resoneren met mijn eigen ervaringen met wandelen en hardlopen. Dit boek gaat over een gelijkgestemde!
Een maand later is onze wereld door een toevallig samenspel van corona en noodweer sterk verkleind. De planning om naar de Vogezen te gaan wordt om zeep geholpen door grenzen die dicht dreigen te gaan. Het alternatief in Zuid-Limburg ligt na dagenlange stortregens onder anderhalve meter water. De natuurcamping op het landgoed van Emma, een heuse barones, is het droge alternatief voor het alternatief.
Ons tijdelijk verblijf ligt letterlijk op fietsafstand, maar de gedachten en vooral het gevoel daarbij gaan door het boek naar het krijtlandschap van Zuid-Engeland, via een nauwelijks aanwezig pad op de grens van land en zee naar oude zeewegen van de Buiten-Hybriden, naar de door Israël bezette wadi’s van Palestina, de bergen nabij Madrid, door de bittere kou van de Himalaya en weer terug naar Engeland. Macfarlane beschrijft alle gebieden op meeslepende wijze, heeft veel aandacht voor de lokale bewoners die hem vergezellen bij zijn tochten en wat hun omgeving voor hen betekent. De gebieden, hun geschiedenis, de verhalen en de mensen die erdoorheen trokken komen daarmee echt tot leven.
Eenmaal terug van de reizen door het boek van Macfarlane, besluit ik ook de Nederlandse versie te kopen. Ik wil er namelijk zeker van zijn dat ik niets heb gemist. Deze week heb ik ‘De oude wegen’ in een dag uitgelezen. De verrukte verrassing van de eerste kennismaking blijft uit. Dat kan ook niet anders. Gebleven is alles wat ik hier over de Engelse versie beschrijf. Wat een bijzonder fijn boek is dit, zeg!
