Topsport in de bergen

Wandelen in de bergen is op voor liefhebbers uitgestippelde routes al pittig genoeg. En soms beland je zomaar op een nog veel zwaarder alternatief omhoog.

Josse, Tamas en ik hebben al urenlang gezwoegd op weg naar de top van een berg wiens naam wij niet kennen. Het is genoeg geweest. Met een boterham en drinkbeker in de hand genieten we van het letterlijke hoogtepunt van de beklimming. Het doel was een schuilhut op net geen 2000m hoogte. Die gaan we dus niet bereiken vandaag, maar geen van drieën vindt dat nu nog erg.

Een beetje jammer is het wel. Alles leek namelijk zo goed te gaan, totdat we ons lieten afschrikken door een bordje met de tekst ‘Pas op de voor de hond’. We trokken de conclusie dat we dus daar niet langs moesten wandelen en belandden uiteindelijk op een met rode stippen bewegwijzerde route, die ook omhoogliep. Helaas bleek deze weinig met wandelen te maken hebben en des te meer met alpinisme: keihard omhoogklimmen, kilometerslang. We hadden echt zin om de top te bereiken, maar het ontbrak ons aan tijd.

De terugweg blijkt in het begin een zoektocht naar de rode stippen, compleet met verdwalen en terug omhoog moeten klauteren. We zijn nog nooit zo blij geweest een rode stip op een boom te zien. Na iets meer dan vijf uur zijn we terug op de camping, met bijna 1200 hoogtemeters in de benen. Dat is dus bijna net zo veel als de beklimming van de Mont Ventoux, alleen in slechts een kwart van de kilometers. De mannen van de Hertogsclan hebben vandaag gewoon topsport in de bergen bedreven!